Tama, isang kalokohan nga.

I really think I already have enough.

Wala nang nangyayari, kahit ano pa man ang gawin ko. Niloloko ko na lang ang sarili ko at nagmumukha na lang akong ewan sa harap nya. Patuloy na lang akong umaasa. Pero sa totoo, umaasa lang ako sa wala.

Ano naman kung nag-uusap kami? Ano naman kung sa akin siya nagpapatulong tungkol sa ilang bagay?

Hindi lang yan ang mga tanong na tumatakbo sa isip ko. Natanong ko na rin sa sarili ko kung ano ba ako sa kaniya. Kung ano naiisip nya tuwing nag-uusap kami. Kung ano ang nararamdaman nya sa akin, kung meron man. (pero most likely wala)

Matagal ko nang pinag-iisipan ang mga bagay na iyon. Halos ilang beses ko na rin itong nabanggit sa isa kong blog. Pero pinapalampas ko lang iyon palagi. Ibig sabihin lang, matagal na akong nagtitimpi at nagtitiis. Ano magagawa ko, may pagka-martir din ako kasi minsan e.

Pero ang tanong, hanggang kailan?

...

Nag-uumpisa na naman akong maguluhan...

...

Wala na, wala na talaga.

Eto na ba ang tamang oras para magsimula ulit?

...

Hmm... maybe i'm just tired. maybe I need some rest.


----------

If she can read this right now, I bet she has no idea that I'm talking about her.

Edit: SEE??? I KNEW IT!!!!!! HAHAHAHAHAHAHAHA!!!! <_<